هیچ مصیبتی قابل مقایسه با مصیبت سید الشهدا نیست. هرچند شهدا و فرزندانشان تاج سر ماهستن

درد از دست دادن پدر تا حدودی. درد تازیانه چطور؟ درد پاهای برهنه روی خار، کتک خوردن عمه و مادر، درد گوشواره چطور؟ درد دیدن سر عموی رشیدش روی نیزه ها؟ آخ آخ آخ قابل مقایسه نیست عزیز برادر. آخرین دردی که سطح درک دختر 3 ساله رو با پیرزن عابد و پاکدامن چند صد ساله یکی کرد چطور؟ سر پدر روی سینی. آخرش گفت خدا را شکر به عدد ریگ هایی که آفریده. قلب معصومش با درد کربلا شکست. بیراه نیست اگر بگیم موهاش رو کربلا در 3 سالگی سفید کرد. این رو زمانی میشه فهمید که بدانیم حسین کیست و دختر حسین ع در چه حدی از غیرت و عصمت قرار دارد.

و این گواهی بر لعنت فرستادن بر اصلاح طلبان ( یزیدیان امروز) هست. حتی تحمل نکردن اسمشون رو کوچه هامون باشه. نامردا.

رروح تمام شهدا شاد باشه ولی حضرت رقیه س بعد از شهادت پدر به همراه تمام زن ها اسیر شدن و مردم به انها توهین کردن و تا شام سوار مرکب بدون زین بودن شلاق خوردن سیلی خوردن ... نوشتنش تا اینجا برای خودم هم سخت بود چه برسه به اسارتش تازه انها فرزند امام ع بودن

لعنت بر اصلاحات دروغین

قصد مقایسه نیست بلکه نشان دادن یک نمونه کوچک برای یادآوری است

ای جانم... دخترکان معصوم... لعنت بر ظلم

فدای هر دو فرزند شهید بشم اما قیاس مع الفارق است زیرا این دختر فقط پدر را از دست داده اما مصایبی را که بر سر حضرت رقیه آمده را ندیده و نچشیده اسیریو غریبیو و غم یار یکی از آنهاست